zaterdag, 30 juli.

Ja, laatste dag in Florence. Terwijl ik dit schrijf zit ik al weer in Garnwerd, Nederland.

Het is natuurlijk helemaal niet lang geleden maar wel heel vervreemdend om nu over toen te schrijven. Ik ben er helemaal uit, de point of view is nu heel anders.

Ik heb zaterdag een hele gezellige dag gehad.

Het was ‘n warme, zonnige en lange dag. Lopend naar de Duomo waar ik met Ashly had afgesproken. Nog niet zo lang wakker na de late vrijdagavond en zonder zelfs maar een koffie kwam ik op de afgesproken tijd aan. Ik ken de weg ondertussen een beetje gelukkig. Alice en Stephanie waren er ook. Dat zijn 2 roommates van Ashley die de schildercursus volgden. We wilden de Campanile (toren naast de Duomo) beklimmen.  Eigenlijk gingen we de kathedraal bekijken, (de Basilica di Santa Maria del Fiore) maar daar stond een rij van anderhalf uur. We hadden gehoord dat het niet heeeeel mooi was…en we konden zo de toren op duzzz…

Eerst koffie en ontbijt! Naar “Gilli!”. Daar zou ik nou niet direct naar toe gaan, dat is duuuuur, dat zie je zo! Was niet zo. Je koopt een bonnetje voor een koffie en wat lekkers, gaat naat de bar en dan krijg je de lekkerste koffie met een gezoet vers croissantje voor € 2.20. Best te doen dus, vooral omdat het er zo mooi is. Mensen komen binnen om foto’s te maken. Het is er prachtig en de lekkernijen zijn ook fotogeniek (niet alleen dat…) 

Gilli

Lekker bij Gilli

 De Toren was zwaar om te beklimmen maar heel erg de moeite waard om het prachtige uitzicht. Leuk om dingen te zoeken omdat we de weg al wat weten.

 Daarna gingen Alice en Stephanie ergens anders heen. Ashley en ik zijn toen lekker gaan struinen, slenteren, lunchen, slempen en nog even bij Gemma langs gegaan. We hebben zelfs nog geluncht in het restaurant waar we de avond daarvoor aten. Souveniertjes gekocht, biertje gedronken en uiteindelijk toch maar afscheid genomen.

Ik was even voor Pamela thuis. Geen tijd om spullen in te pakken, direct met haar  mee om een laatste keer samen te eten. Een heerlijk restaurantje ergens buiten Florence. Het werd heel laat voor ik weer ‘thuis’ was.. toen toch spullen gepakt, weinig slaap gehad, veels te vroeg op en om 8.10, zondagochtend zat ik in de trein op weg naar het vliegveld in Pisa…

Brrrr, dat was het!

Ik heb ontzettend veel zin om weer in mijn eigen atelier aan het werk te gaan.

Ik zal zeker nog een keer wat laten horen hier of daar over de gevolgen van hier en daar.

Vrijdag, 29 juli.

Laatste dag school! Laatste keer op m’n fietsje door Firenze! Laatste capucco om de hoek. Dag van afscheid van de meesten denk ik.

Vanmorgen waren Eran en Hywell de leraren/begeleiders. Vanmiddag was Hywell er om de laatste dingen voor ons op een rijtje te zetten. Rob liep af en toe in en uit en Sanne was ook aan het helpen en haar laatste dingen aan het doen.

Eran

moi

Sanne

Laatste aantekeningen

Hywel

 Eran ging s’middags naar de foundry.  Het zijn voor hem hele spannende tijden want zijn grootste beeld moet klaar voor de vakantie. In augustus is het hier grote bouwvak. Er is en groot beeld wat het liefst vandaag, uiterlijk morgen gepatineerd wordt voor een expositie in LA.

Het was heel gezellig. Zo’n laatste schooldaggevoel. Alles moet af, de school moet schoon want de deur gaat dicht voor zo’n 2 maanden. Iedereen gaat naar huis en dat is over de hele wereld. “Wanneer vlieg jij? Waar vandaan? Wat ga je volgend jaar doen? “

Het is gelukt vandaag met de mallen, Ze zijn allemaal open gegaan en hebben een ‘splashcoat’. Dat is en dun laagje gips om de mal in z’n verband te houden en zo mee te kunnen nemen naar waar dan ook.

Er kwam en man van een bedrijf die ale mallen van iedereen naar overal in de wereld zal brengen… Er werd gewogen, er werden formulieren ingevuld, emailadressen uitgewisseld, visitekaartjes kwamen tevoorschijn.

We spraken af om met elkaar s’avonds te eten bij “Zaza”

Ik had met Pamela afgesproken op de via Lna (school) om ongeveer 17.00 om mijn malen en mij op te halen. Mijn werk hoefde lekker niet met die meneer mee!

Ahum… dat werd anders. Thuisgekomen de mallen naar boven getild en toen heeft Pamela bekend… Ze had gedacht dat ik 2 beelden bij haar zou stallen tot zij ze naar Nederland of Duitsland zou brengen. Misverstand! Ik had het natuurlijk wel over de mold’s maar niet expliciet uitgelegd wat dat was en Pamela had niet goed gevraagd. Ze zit nu in en bijna leeg appartement waar binnenkort al haar spullen heen verhuisd zullen worden en na augustus komen haar kinderen ook weer naar huis. Volle bak dus.

Het was natuurlijk wel vervelend maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. Beter dat ze het nu zei ipv over een hele tijd terwijl mijn mallen misschien nat in de tuin lagen.. Uiteindelijk hebben we er hartelijk om gelachen maar het gaf wel even wat stress. Pamela boodt me aanom geld te lenen om ze op te sturen. Dat wilde ik niet, ik leen dan liever van mezelf…. Toen weer de mallen naar beneden, in de auto en op zoek naar een bedrijf die ze kan vervoeren.

Nou, op de fiets kan ik alle kanten op in Florence! Dat hoef je in de auto niet te proberen! Constant een richtingsverkeer en stoplichten die alleen maar een rood licht hebben. We hebben in het centrum toch wat gevonden maar dat was dicht en ze wilden ook echt niet meer open… Ok, dan ziet Pamela mogelijkheden!

Dat was leuk! Een boze Italiaan die de deur probeerde dicht te doen werd gepasseerd en uiteindelijk zaten we binnen, zat Pamela heel gezellig met de bazin te praten, werd er wat van de prijs afgedaan, heb ik ze op het hart gedrukt om volgend jaar contact met de Florence Art Academy op te nemen. Ze waren een stuk goedkoper! Twee gipsen mallen met ijzeren staketsels worden goed ingepakt in boxen, vervoerd naar mij in Garnwerd voor slechts 117,-!

Daar kan je nog geen benzine voor kopen! Ik ben eigenlijk wel blij met deze oplossing. Hoef ik me niet schuldig te voelen en heb ik de mallen over anderhalve week thuis.

Daarna ben ik met Pamela wat gaan drinken in een mooie bar/restaurant naast de Ponto Vecchio. Bar, Restaurant, Golden View. Met uitzicht op de brug en het Uffizi. Strak, modern interieur en strakke moderne mensen. Voelde me een van de Gooise vrouwen. Ze had nl met 3 vriendinnen afgesproken. Allemaal Art History gestudeerd in Florence en daar ook mee aan het werk op verschillende manieren. Florence is echt een stad met historie en dus ook bijna alleen maar ‘ouwe’ kunst (Pardon..) Toen ik vertelde wat ik deed en aan het doen was daar in Florence werd iedereen enthousiast. Er moet daar in die mooie stad sowieso meer moderne kunst komen en het is leuk om na te denken wat en hoe zoiets zou kunnen….

Een wit wijntje kostte 10,-!! Was wel heul lekker en het glas was prachtig. Wat nou weer een gewoonte was die ik nog niet kende was: Als je rond etenstijd voor een wijntje ofzo komt, zorgt zo’n bar voor de hapjes. En dat was niet mis! Ik heb heerlijk zitten smikkelen, Pasta, salade, broodjes, kleine stukjes lasagne. Soort voorproeverij van het restaurant. En ik was niet de enige die het er lekker van nam.

Mijn afspraak bij “Zaza” was pas om 21.00! Zo lukte dat prima.

Bij Zaza

Met Ashley

Ook bij Zaza was het heel gezellig en ook ontzettend lekker. Het restaurant bestaat al bijna 20 jaar en is heel populair bij de Florentijnen en ook de toeristen hebben het gevonden.

Ik vond het stom om naar huis te moeten lopen! Ik mistte m’n fietsje.

Laat naar bed en morgen afgesproken met Ashly om te shoppen en toch nog dingen te bekijken die we gemist hebben…

Donderdag, 28 juli.

 Ik was vandaag niet erg vroeg vertrokken maar ik wilde toch wel erg graag een capucco. 

Ik kwam toch nog ruimschoots op tijd op school. (sprak de vrouw van bijna 54 jaar.. 'Op school!')

De werkdruk was vandaag een stuk minder groot dan gister en eergister. Er zijn nu ook wat minder mensen aan het werk omdat niet iedereen alles giet. Vandaag was Rob’s dag. Hij was er de hele dag en had veel verhalen en jokes.

'La Francaise' goes the 'Jamaican way'.

 Hij heeft het altijd over ‘a Jamaican mal or a German mal’. Wij moeten een ‘German mal’ maken, eventueel is een ‘Swiss mal’ ook goed… Het is wel een beetje stressig om met gips te werken ivm hard worden dus ik heb lekker muziek op m’n hoofd gezet en genoten van Bob Marley. M’n mal werd er een beetje Jamaican van maar ik vind het best. Als ik thuis ben en ik ga dit doen dan doe ik het vast heel Nederlands. Beetje karakter kan geen kwaad toch?

Ik heb vandaag het portret ingevormd en Eugine verder afgemaakt. 

Begin van de eerste helft vd mal.

 Morgen gaan de mallen open, gaat het originele beeld van klei er uit en komt er een dunne laag plaster in. Ik heb gelukkig met Pamela kunnen afspreken dat ze rond 17.00 naar de Academy komt met de auto en we dan mijn mallen mee naar haar huis nemen.

Wat een luxe is dit voor mij! Verder laat iedereen het opsturen en dat is behoorlijk prijzig.

Morgen breng ik ook m’n fietsje terug, jammer. Dan moet ik nu toch echt eens gaan nadenken wat ik nog wil kopen als herinnering en als cadeautjes voor mijn ‘thuisfront’. En vooral voor Ben, waar Lotus (mijn hond) 4 weken heeft gelogeerd en Judith die Benji (kat) heeft verzorgd en waarschijnlijk vertroeteld.

Zaterdag wordt de dag dat ik als ‘n echte toerist door Florence ga lopen.

Ik had vanmiddag naar de Duomo willen gaan maar het was weer zo aan het regenen! Moet dan ook zaterdag want dat kan toch niet! Dat ik daar niet geweest ben. Het is ‘De Grote Vriendelijke Reus’, die grote rode koepel die op de gekste momenten opduikt in het straatbeeld.

Huppaa! Daar istie weer!

 Ik geloof dat het Donatello was die zei dat de Duomo niet gebouwd is voor de Florentijnen maar voor de Toscanen. Die kunnen hem zien namelijk. Van verre zie je hem altijd en in de stad ben je hem zomaar kwijt.

Vanaf de piazzale Michelangelo.

Woensdag, 27 juli.

 Ooh! De tijd begint echt te dringen nu met het maken van de mallen. Gister van 8.00 tot 19.00 gewerkt. Ik ben daarna met Gemma weer even wat gaan drinken en eten. Heel gezellig maar we zagen er uit als bouwvakkers. Het regent hier trouwens wel erg veel!!

Op weg naar een drankje en een hapje.

Gemma was not amused met mijn plan om de serveerster de foto te laten nemen. Toch wel leuk.

 Ik was gisterochtend de eerste die kwam. Rob deed net de deur open. Daar had ik dus geluk mee want vervolgens gebruikte hij mijn beeld als voorbeel om de mal op te maken. Een kant een laag en andere kant anderhalf. Iedereen was jaloers… ha!! 

Rob met mijn Eugine

Eugine in rubber...

Opletten.

Zoals hij dat doet ziet het er zo makkelijk uit. Zelf zegt hij dat hij waarschijnlijk een van de weinige beeldhouwers is die dit in een Armani pak zou kunnen doen! Ja, graag met het luchtje er bij wat Ashley en mij betreft! Maar toen we later zelf aan de gang gingen begrepen we wel wat hij bedoelde. Wat een geknoei en geklooi! Het is echt iets wat je een keer gedaan moet hebben om te snappen wat je moet doen en waarom. Toen ik klaar was (met de ‘Eugine’) begon het een beetje te dagen. Daarna heb ik Gemma en Marie geholpen. Iedereen hielp iedereen trouwens.

En lunch natuurlijk!

Je moet je voorstellen dat je met gips werkt die verschillende stadia van dikte doormaakt. Soms heb je de dikke (cheese) nodig en soms de dunnere, vloeibare.

Ik hoorde Hywell op een gegeven moment koeren “Oh my God! Cheese! Do you have cheese? Can I have it?” Het was een gezellige dag, veel gelachen. 

Ashley is leuk, klein en op blote voeten.

 Bijzonder om in een groep te zitten en 4 weken op elkaars neus te zitten, samen te moeten werken.

Sanne was een grote torso aan het gieten. Stoer hoor, ze werkt zo ontzettend hard en tussendoor helpt ze iedereen.

Het is nu bijna weer 8.00 dus ik ga zo naar school. Ik heb veel foto’s gemaakt en gister al filmend gefietst. Dat laatste kan ik nog niet laten zien, daar moet ik echt even voor gaan zitten om dat uit te vogelen, komt misschien nog.

Dinsdag, 26 juli.

Ik had veel moeite vanmorgen met opstaan… pfff. Ik had gedacht dat ik enorm zou dromen over ‘rubberen’ maar het werd een droomloze slaap.

Rubber voelt een beetje als sillypoetie  (wie kent het niet?) Het komt uit een emmer en je voegt er al knedend 5% harder uit een tube aan toe. Het is bijna geurloos en je werkt met natte handen. 

Rubber met 'harder'

Tussendoor leg je het zelfs in water. Je drukt het op het beeld van klei en vooral de eerste laag doe je heel voorzichtig om de structuur van de klei niet te beschadigen. Je rolt het onder een vinger of duim voor je uit.  En dat dan gister de hele dag, 11 uur lang!

Daar had ik dus iet van gedroomd! Weetje hoe ik toen na de douche mijn dagcrème op mijn gezicht deed? Juist! Uiteindelijk toch maar uitgesmeerd…

Ik was iets voor half negen op school. Deze keer had ik mijn computer meegenomen. Wel lekker om af en toe een muziekje te luisteren of mail te checken. Je bent wel geconcentreerd bezig maar dan toch anders.

Ik heb dit vroeger op de academie ook gedaan en bij de gieter zie ik het natuurlijk gebeuren maar toch is het weer anders. 

Op de benen is een gedeeltelijke 3e laag te zien.

En ik vind het lastig omdat je andersom moet denken.  Vandaag meer van hetzelfde gedaan + een soort ‘wand’ van rubber op de helft van het beeld gezet. Daar wordt het straks gehalveerd. Daar wordt het ook ingewikkeld. Het beeld moet ‘lossend’ zijn, dwz dat de wand op het hoogste punt moet staan zodat je daarna de harde halve mal los kunt krijgen van de andere halve mal.

Kom maar een keer kijken op m’n atelier.

Ik heb vandaag geen foto’s gemaakt, wel gefilmd maar dat krijg ik hier nog niet op. Morgen weer wat foto’s.

Het werd vandaag minder laat maar ik ben behoorlijk stuk… Heb net wel gezellig wat gegeten met Gemma.

Gemma.

Het is leuk omdat Florence een beetje bekend begint te worden. We slenteren in onze beeldhouwkleren een beetje om het Centrum en kennen de weg al wat. Ik ga trouwens wel altijd terug naar een bepaald punt om weer terug naar huis te gaan..  Ik krijg altijd aanwijzingen over de richting. ‘Daar ligt de rivier! Die kant gewoon op!’ Ja ja! De weg gaat die kant op maar als die weg afbuigt heb ik dat niet in de gaten! Ik kom gewoon thuis op mijn manier!

maandag, 25 juli

Ik heb niet veel tijd om over deze maandag te schrijven, ik was pas tegen half 12 thuis. De ze laatste week wordt heel hard werken. Vandaag van 8.30 tot 22.00. Omdat de lichten dan uit gaan. Morgenochtend ga ik wat vroeger anders lukt het niet. Binnenkort meer. Het is wel weer heel leuk!

Uitleg

Rubberen.

Kinkie!

Ach gossie!

Zondag, 24 juli.

Een korte:

Beetje saaie dag vandaag. Wel lekker en lang geslapen want er was niet een mug.

Geen plannen dus een beetje chillen.

Ik was zeker van plan om nog ergens heen te gaan maar wist nog niet wat. Rond 10.00 begon het te onweren en de rest van de dag was het regen… bleh!!

regen op Bacchus.

regen op balkon.

  Tussen de buien door naar Santa Croce geweest. Ik was laatst al ineens op het Piazza Santa Croce terecht gekomen en keek m’n ogen uit. 

Zie je mijn fiets?

Mijn fiets!

Het is zo vreemd hier in Florence. Als er in Groningen maar een van die kerken of musea zou staan zou je ze al van verre kunnen zien. Hier niet, dat komt door hoe de stad is gebouwd. Alle straten kronkelen, zijn niet echt lang en wel heel smal. Dan zijn alle huizen hoog dus soms kom je ergens de hoek om en dan sta je voor weer een fantastische kerk. Vooral ik dan hè?  Met zonder richtingsgevoel.

Ik heb een kaartje gekocht voor de kerk en ook voor Casa Buonarroti.

Het kaartje is een week geldig dus later ga ik naar de Casa.

De kerk was enorm. Michelangelo ligt daar oa begraven.. 

Graf Michelangelo.

Buitenlangs achter

Leerwinkel (op het terrein vd kerk) met erboven foto's van beroemdheden die daar waren.. Lady D, een aantal Pausen, Forest Gump...

Het is heel erg maar ik heb het een beetje gehad met al die kerken en renaissance kunst…. Ik heb wat te veel gehad geloof ik… Zaterdag aan het eind van de middag gaf de ‘moderne kunst’  in Pallazo Pitti  een  gevoel van opluchting.

Omdat ik gister geen boodschappen heb gedaan ben ik s’avonds lekker de trappen opgelopen naar Piazzale  Michelangelo. Ik wist dat daar iets simpels was met een fantastisch uitzicht. Ik stond bij 2 andere mensen toen de ober kwam om tafels toe te wijzen. Hij vond mij heel zielig, dat ik helemaal alleen was.

Voor de rest van de avond verzekerd van aandacht… Op zo’n moment ben ik blij met al mijn attributen zoals telefoon, camera, boekje, plattegrond, ik had het er maar druk mee. Eigenlijk te gek realiseerde ik me… het uitzicht was fantastisch! Natuurlijk wel gefotografeerd. 

De wolken en zonsondergang waren indrukwekkend en heel Florence!

De wolken en zonsondergang waren indrukwekkend en heel Florence!

De wolken en zonsondergang waren indrukwekkend en heel Florence!

Maar ik ging iets minder aan de gang met m’n apparaten en heb lekker genoten en om me heen gekeken.

Toen het tijd was voor de rekening had de ober iets minder haast… Bordje met hoesje waar de rekening in zit. Ober direct weer weg. Ik had het niet gepast dus biljet in het hoesje en wachten. Ober haalde het bordje met het hoesje op en sprak ineens geen Engels meer. Alleen gebaren, ‘was wel goed zo?’ Ik begreep het niet helemaal dus ik knikte half vragend. Weg wastie! Rekening 27,- briefje van 50,-

“Ok Anita, geen paniek! Dit is een aardige jongen, hij was de hele tijd heel voorkomend en keek de hele tijd of ik nog wat wilde. Denk nou niet direct aan al die verhalen over die onbetrouwbare Italianen, komt vast wel goed. Waar istie trouwens gebleven? Grretverr!!” Kleine paniekaanval maar gewoon zoekend blijven kijken met lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen richting kassa. Ik begon mijn spullen in te pakken en bleef kijken…. Daar kwam hij al!  Bordje met mapje en wisselgeld. Pffff! Ik weet nog niet of ik me nou schuldig moet voelen.

Toch een fijne dag gehad. Zin in morgen!