Woensdag, 20 juli.

Ik fiets tegenwoordig als ik naar school ga met muziek op. Niet als ik kortere afstandjes moet door het centrum, dat is niet te doen. Bijna niet te fietsen zelfs.

Ik luister steeds naar hetzelfde nummer, soms kom ik aan tegelijk met het einde van het nummer, soms net niet. Het is zo mooi! De combinatie van de verkeersgekte, de muziek en ik daarin… Ik zie me zelf rijden en ik geniet dan nog meer. Alles ziet er anders uit, krijgt een extra glansje. De muziek vond ik op Facebook, van Rene of Tijs Jansen? Zeg het maar? Het is: Autumn Leaves van Cannonball Adderly. Echt, ga fietsen met deze muziek op en je krijgt een grote smile!!

Mijn racebaan voor ik de rivier oversteek. (hier is het zondagochtend)

Ook zondag dus nog geparkeerd maar maandagochtend!!!

Mijn straatje.

Vanmorgen maar niet verder gegaan in Nicci French anders kom ik misschien te laat, toetje voor thuis.

Vanmorgen kwam Rob langs en vertelde aan iedereen dat het de laatste keer was dat hij langs zou komen bij het staande figuur, dus vragen! Ja, uuuhh!?

Ik ben wel lekker aan het werk, handen aan het uitstellen maar ik ga morgen echt beginnen. Verder vind ik het er goed uitzien maar er zijn natuurlijk nog wat dingetjes… Ik probeer nu de tekening op de huid om te zetten in klei. Moeilijk maar het voelt wel logisch.

’s Middags verder met Laurenzo. In het begin als het profiel klopt is er zo’n ‘klik’. Dan herken ik hem, dat profiel is er nog maar er is meer en het wordt wel moeilijk. Karikaturen zijn snel gemaakt maar ook in de details en de zachte vormen moet het kloppen.

Mooi ook om te zien hoe anderen ook aan het worstelen zijn. Alexey gaat stug door en het wordt steeds mooier. Met ogen dicht…(het portret)

Hij heeft nog nooit iets echt gemaakt, altijd alles op de computer. Voor zijn werk en heel goed. Er zijn nog twee mensen die op de computer ‘beeldhouwen’. Dimitri doet het ook voor zijn werk. Dimitri is half Pools en half Grieks en woont in Duitsland. Hij is hier naar toe gegaan op advies van een leraar die hij had in Londen. Daar was ook Christine, de Francaise vd groep. Het was een cursus anatomie voor 3D figuren.. Wat een wetenschappen!

We hebben een pauze doorgewerkt omdat Laurenzo eerder weg moest. Populair model hoor!

Dus ik ben ook voor 16.00 snel weg gegaan. Naar het museum “Marino Marini’. Dat was maar tot 17.00 uur open en ik wilde heel graag. Het museum is in een kerk, er staat heel veel van zijn werk en er zijn verdiepingen aangebracht die niet afgesloten zijn. Gevolg is heel mooi daglicht en verschillende ‘points of view’ om naar de beelden te kijken. Ik heb zijn werk altijd al erg mooi gevonden en het was leuk om zijn ontwikkeling te zien dmv de jaartallen. Bijgevoegd geen eigen foto's.

Ik was de enige bezoeker. Toen ik binnen kwam vonden ze het al erg laat en de dames keken erg bedenkelijk. Zo kort? Zou ik dat wel doen? Jaaa! Ik kan heel snel kijken! Vanaf ongeveer 16.40 kwamen ze 2x vertellen dat het museum om 17.00 dicht zou gaan. ‘Si, si!’ en dan glimlachte ik vrolijk terwijl ik begrijpend mijn horloge liet zien. Pffff! Kon me lekker niks schelen.

Ondertussen waren er beneden in de kelders (ook met open verbinding) een aantal mensen een klassiek  zangstuk aan het oefenen. Mooi! Prachtige akoestiek die naar boven kwam! Een paar minuutjes voor 17.00 stond ik buiten.

Toen gauw boodschappen en huus tou. Nicci French uit gelezen. Ook weer jammer eigenlijk.

Als ik hier in de tuin zit hoor ik van alles. Het is een soort binnenplaats en ik zit in een van de twee tuinen. Aan drie kanten rijzen de huizen omhoog, zo’n 4 a 5 verdiepingen. Sommigen met balkons. De meeste ramen staan open. Ik hoor kinderen spelen en genieten in bad, gespat met water en gelach. Dan een moeder die gezellig mee doet maar als ze er niet snel genoeg uit komen… wow!  Geen flauwekul! Ik herken het want ik had er ook vaak een paar tegelijk in bad zitten terwijl ik kookte en dan moeten dingen gewoon even gaan zoals ik het wil. Dat was binnen, in een vrijstaand huis met de deuren en ramen dicht… hier heb je niet echt privacy maar dat maakt het ook heel gezellig. Ik hoor mensen eten, drinken, lachen, ruzie maken zingen…

Deze kant vd muur is 'onze tuin', Rechts en achter de fotograaf nog meer hoge huizen.