Heerlijk uitgeslapen en wakker geworden bijna zonder plannen. Beetje bloggen, wat gaan fietsen en naar een tentoonstelling, want laatste dag.
Is helemaal gelukt. Ik was een paar dagen geleden begonnen in de nieuwe Nicci French en dat begint ook aardig te jeuken…
Ik wilde niet te laat naar Palazzo Strozzi voor de tentoonstelling van Picasso, Miro en Dali.
Het was de laatste dag en ik kreeg schrikbeelden van lange rijen met wachtende mensen.
Dat viel reuze mee. Ik vond het heel makkelijk, fietsparkeerplaats in de buurt en geen rij met wachtende dus huppaa!
 |
| Palazzo Strozzi |
Zoals gewoonlijk behangen met alles waar ik misschien mee kan fotograferen en filmen toog ik naar binnen. Op naar “Giovani arrabiati” De boze jonge mannen.
Niet alleen behangen met mijn eigen apparatuur (voor niks want niks mocht…) maar ook nog een digitale gids aan het oor, om de nek.
Ik vond het heerlijk! Lekker in mijn tempo, soms wat sneller dan de gids, langs werk wat niet ‘renaissance’ was. Gewoon jongens die ruzie hadden met hun vader, goed konden tekenen, daar niet tevreden mee waren, heel veel van hun land, omgeving, familie hielden. Elkaar misschien ooit ontmoetten, iig van elkaars bestaan wisten en zeker af en toe in Parijs waren.
Ja, wat was nou het verschil? Het werk werd persoonlijk, werken naar werkelijkheid werd anders. Je zag door het werk iets eigens tevoorschijn komen. Dingen als liefde voor een stukje land, gedachtes over vorm en kleur, reageren op werk van collega’s. Het werk kreeg een ego? Het werd autonoom.
Ik wil bijna zeggen: ‘Ik roep maar wat’ maar dat is niet zo, het puzzelt me wel.
Het was lekker om naar te kijken, dingen te herkennen en ook om informatie te krijgen, daar wordt het echt nog leuker van. Aanrader hoor, zo’n digitale gids.
Na afloop ben ik buiten de ingang van de tentoonstelling op een terrasje gaan zitten. Even een cappucinootje… mwah! Was niet zo heel lekker als ik gewend was, wist ik veel dat ik elke dag de Rolls-Royce onder de cappuccino’s dronk?
Het duurde erg lang voor de ober weer langs kwam met de rekening dus ik ging maar naar binnen. VIJF Euro! Grettverr!
Ik had toen ik een kaartje kocht voor de tentoonstelling, 2 kaartjes gekregen. De andere tentoonstelling heette 'Identita Virtuali'.
In het zelfde gebouw, trap naar beneden. Nog jonger! Lekker! Nieuwe media. Kunstenaars uit verschillende delen van de wereld. Ik heb soms wat namen opgeschreven maar vast niet genoeg. Het was heel indrukwekkend. Zo’n mooi idee… kinderen die gamen en dus aangevallen worden, wapens hebben, zelf mogen moorden… en dat gefilmd. (das dan het mooie idee...)
 |
| 'gaming' |
Vanuit het scherm waar zij naar kijken. Oooh! Ik maakte bijna geluid toen ik er naar keek. Soms met heel veel plezier en soms met tranen zijn ze aan het gamen. Dit was van Robbie Cooper.
Dan was er een wand van 10 bij 3 meter, helemaal gevuld met kleine blokjes van opnamen van webcams.
Een ruimte met 4 stoelen met koptelefoons. Scherm voor je en dan ben je voor je het weet in een wereld van MTV, Facebook, webcams beland.
Dan was er een enorme videowand met beelden wisselend van formaat. Mensen die zichzelf hebben gewebcamd op muziek en daar dan een compilatie van… Natalie Bookchin.
Nou ja, veel tekst van mij… zou je moeten zien, kan niet meer want afgelopen. Kijk en onthoud de namen. (ik hoop dat dit linkje dat ook geeft..)
Al met al lekker om ‘andere kunst’ te beleven. Daar was het zeker om te doen. Autonooooommmmm!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten